Ik ben geboren in het oosten van het land, als vierde in een gezin met zes kinderen, twee ouders, een inwonende opa en tante. Er was ruimte om samen te spelen en op te groeien. Het was -ook door de veelheid van mensen in één huis- een ideaal onderzoeksgebied voor mijn verdere leven. Vroeger vond ik de ander best spannend. Toen ik midden twintig was, heb ik mij voorgenomen dat te gaan doen waar ik ergens ook bang voor was, het leren ontmoeten van de ander en daarmee ook mezelf. Regelmatig wisselden nieuwsgierigheid en spanning elkaar daarbij af. De nieuwsgierigheid is altijd gebleven.

In 1998 ben ik naar Utrecht verhuisd en heb ik gewerkt voor de gemeente Utrecht, bij een commercieel re-integratiebureau en inmiddels ben ik 12 jaar actief binnen GGZ organisaties in Utrecht en Amsterdam. Mijn functie is ergens hetzelfde gebleven; het begeleiden van mensen vanuit een positie van stilstand naar een plek in de maatschappij. Die beweging van het ene naar het andere heeft mij altijd erg geboeid. 

Ook het steeds dichterbij mogen komen, is leidend geweest bij de stappen die ikzelf zette. Mijn eigen onderzoek naar wat mij stil legt en naar wat mij beweegt loopt altijd door. Het leren voelen van de taal van het lichaam en dat wat zich daar afspeelt. De tranen, de lach, het verdriet, de boosheid, speelsheid, de adem, de beweging, de ander. Het verder gaan dan het verbale heeft daarbij mijn speciale interesse. De taal van het lichaam en dat van het beeld.

Mijn adagium ontleen ik van ontwikkelingspsycholoog Eric Erickson ‘zonder crisis geen groei’. Een overtuiging dat lastige en pijnlijke gebeurtenissen en periodes ons juist uitnodigen om te kunnen groeien. Om een ander in een veilige setting te mogen begeleiden bij deze stappen blijft voor mij heel bijzonder